Memento Mori

PARALLEL UNIVERSUM

15 September 2024, 7.30 uur – De herinneringen aan mijn vader kabbelden sinds 22 juni nadrukkelijker dan normaal door mijn hoofd. Soms was het verdrietig. Dan weer overheerste dankbaarheid. Maar vanochtend tijdens mijn ochtendmeditatie piekte de ervaring met bitterzoete tranen. 

Ik wist dat ik op dat moment een paar uur ouder was dan mijn vader ooit geworden was. Ik was tegelijk ontroerd, blij, dankbaar en verdrietig.

Natuurlijk denk ik elke dag aan hem. Maar op 22 juni nam dat een wending en werd het intensiever. Op die dag bereikte ik exact de leeftijd die mijn vader had op 22 oktober 1994. Ruim drie maanden voor zijn verjaardag. Die dat voelde hij zich niet goed genoeg om met zijn broers, hun partners en kinderen in de bus naar The Night of the Proms in Antwerpen te gaan. Hij had weinig met Toto of John Miles maar dat droeg niet bij aan zijn besluit. 

Hij ging niet mee omdat zijn zorgen over zijn gezondheid groter waren dan hij tot dan toe had laten merken. Enkele weken later vertelde hij me dat hij naar het ziekenhuis was geweest voor onderzoek. Ik werd nerveuzer. En op 1 december kwam de schokkende diagnose: terminale longkanker.

EMPATHIE DOOR TIJD EN RUIMTE

Zijn 1 december was bij mij 1 augustus dit jaar. Op die dag vroeg ik me, in een soort empathische oefening door tijd en ruimte, af hoe ik zou reageren op zo’n bericht. Die oefening is de afgelopen tijd doorgegaan. 

Vandaag, tijdens mijn meditatie, was ik me bewust dat ik op dat moment een paar uur ouder ben dan hij ooit is geworden. Hij overleed op de vroege ochtend van 15 januari 1995. De zoete herinneringen kwamen als golven. Hij leerde me nieuwsgierigheid, openheid, vertrouwen. “Maak van je hart geen moordkuil, jongen. Vertel wat je dwarszit, dan komen we eruit.” Zijn humor, verantwoordelijkheid en zorg voor anderen vooral als ze minder bevoorrecht zijn. Ik leerde dat ruzies en conflicten niet het einde zijn van relaties maar momenten van groei als beide partijen hun aandeel erkennen. Onvoorstelbaar waardevolle levenslessen waarin uiteraard ook mijn moeder een cruciale rol in speelde en die ik dankbaar in me meedraag. 

Met deze overeenkomsten zijn toch onze persoonlijkheden en levensloop heel anders. Dat merkte ik aan de keuzes die hij ik maakten. En aan de vaderlijke en soms ongeruste brieven die hij me schreef het einde van de middelbare school en tijdens mijn studietijd. Ze waren nooit veroordelend wat makkelijk gekund had als hij van mij een kloon van zichzelf wilde maken. 

Maar ze waren – op een geestige manier – constaterend en confronterend zoals hij dat ook in speels schurende Sinterklaasgedichten kon doen. Ze eindigden altijd bevragend zodat ik mijn eigen, originele, keuzes kon maken en verantwoorden. 

MEMENTO MORI: LEVENGEVENDE GEDACHTE

De immateriële rijkdom die hij me gaf begon al vroeg. Op mijn zesde gaf hij me een allereerste cadeau op dat gebied. Die had ook met de dood te maken. Op mijn zesde stond hij me, op mijn uitdrukkelijke wens, toe om mijn opgebaarde opa van moederszijde te zien. Ik staarde minutenlang naar zijn lichaam en vertrouwde hoofd. Dat was mijn eerste besef van eindigheid. Memento mori zeiden de Romeinen –gedenk dat je zult sterven-. Dat is voor mij geen morbide gedachte. Maar juist een levengevende.

Het besef van eindigheid activeerde de drang om via fantaseren en experimenteren te ontdekken wat er mogelijk was in het leven. Nu ik mijn scriptie over hoe dat werkt eindelijk af heb in de vorm van mijn boek “Creatief Transformeren” (2024), ben ik erop uit om de komende, hopelijk, 25-30 jaar te besteden aan eindeloos veel creatieve processen. 

Met creatieve processen in mijn werk op het podium, met illustraties en schrijfwerk. Maar vooral processen met en in dienst van klanten en relaties zodat ze ik ze kan helpen te voelen waar ze energie uit halen. Om ze vervolgens te gidsen naar vrije verbeelding van de realiteit die ze willen creëren. En dan via praktische experimenten te ontdekken hoe ze, op hun eigen unieke manier hun producten, diensten, processen en samenwerking kunnen vormgeven. 

Want eeuwigheid in het menselijk leven is een gevoel dat we kunnen beleven. Aion zoals de Grieken dit soort eeuwige, ziels-tijd noemen. In ons leven tikt de klok (‘chronos’-tijd: klok-tijd) echter door en zullen we het moment pakken als het daar is (‘kairos’-tijd: tijd in momenten, timing). Want knipper twee keer met je ogen en je denkt: “Goh! Al zo laat?”

George ∞ Parker