De comfort zone van de risicomijder en -zoeker

“Wie niet waagt, die niet wint”, zei mijn vader altijd. Het stond op gespannen voet met wat mijn moeder tot op de dag van vandaag blijft zeggen: “Zou je dat wel doen? Voorzichtig hoor!”. Die twee stemmetjes horen we allemaal in ons hoofd als we beslissingen moeten nemen. Ze zijn ook herkenbaar in organisaties: de risicozoekers en de risicomijders. Hele afdelingen en zelfs hele organisatieculturen leunen meer naar de ene kant of naar de andere kant. De aard van het werk van bijvoorbeeld een financiële afdeling of organisatie voorspelt dat daar meer risico-beheersers rondlopen dan bijvoorbeeld de theater- en sportwereld.

Als omstandigheden veranderen of de noodzaak tot vernieuwing dient zich aan strijden die twee kanten in ons, en in organisaties, vaak met elkaar. Voor de een is de comfort zone het veilige, bekende en beheersbare. Voor de ander is de comfort zone zich in het ongewisse te storten en nieuwe dingen te ontdekken. Als dingen stagneren en het leven gaat eruit hebben we meestal juist iets van het tegenovergestelde nodig. En om die kant toe te laten is lef nodig om onze eigen comfortzone te verlaten en die andere kant toe te laten. We reageren daarop met een angstreflex en de drie typische reacties: 

  • We stellen die actie tot morgen of volgend jaar uit (vluchten)
  • We verzetten ons ertegen (vechten) of 
  • We negeren de veranderimpulsen compleet (bevriezen). 

Lef om risico te nemen én om risico te mijden!

Het vervelende is dat we de stagnatie verergeren met meer van hetzelfde. Voor de een is het nog meer controle. Terwijl de ander doorgaat met nog meer risico’s en experimenten. We hebben weerstand tegen waar het meeste baat bij hebben: de andere kant van ons gelijk. Helaas herkennen we onze eigen reflexen meestal niet als angstreacties. Zowel de risicomijders als risicozoekers zullen hun standpunt met bewijzen, quotes, artikelen en wetenschappelijk onderzoek. En vermijden zorgvuldig alles wat hun zienswijze verzwakken. Je zult die patronen herkennen in huiselijke of zakelijke conflicten en, op grotere schaal, op het politieke podium. Die polarisatie is even energiek misschien, maar het gaat al snel vervelen.

Zie risico mijden en nemen als twee uiterste standen van de slinger van een klok. Afhankelijk van de ontwikkelingsfase en de context vragen resultaten de ene keer om een pas op de plaats en de andere keer om je in het onbekende te storten. Als de slinger op zijn uiterste punt is (overdreven beheersing, of overdreven veel risico nemen), zal het lef kosten om de beweging om te keren. Voor de risicozoeker kost het lef om risico te mijden (“Saai, stilstand, ken ik al.”). Voor de risicomijder kost het lef om risico te nemen (“Onbekend, geen zekerheid voor succes, geen bewijs dat het lukt.”).

Kijk eens naar je werk, je leven en relaties om te experimenteren of je het moment van de noodzakelijke omslag herkent. Waar vermijd je risico maar broeit er wel iets onder de oppervlakte wat vraagt om iets te uiten wat je eigenlijk niet durft te zeggen. Of iets te doen waar je huiverig voor vent. Waar neem je voortdurend risico’s terwijl het vraag om rustiger vaarwater. Heb het lef om je even ongerust, onzeker, zwak, ziek of misselijk te voelen want dat is de prijs van levenslust en dynamiek!

George Parker
+31 6 5110 8415